Door Imco van der Wal gepubliceerd op di 10-jun-2014 21:14

De Knipe. Een voor een buitenstaander een vreemde naam maar in survivalkringen al jaren een begrip. Om precies te zijn: voor de dertiende keer een heel lang weekend survival op z’n best. Voor krumeltjes, scholieren, recreanten, ouders met kinderen of voor de fanatieke wedstrijdsurvivalaar, voor elk wat wils dus. Ik herinner mij de allereerste editie in 2002 nog goed. Toen was het een kleinschalig gebeuren maar wel gedragen door een groep enthousiaste dorpelingen onder leiding van Ydo de Vries. Vandaar de slogan De Knipe yn tou. Ik deed in 2002 zelf mee aan de 7 km voor recreanten en werd in een veld van 89 gefinishte deelnemers 10^e . Het jaar er op werd ik zelfs 4^e, een prestatie waar ik als niet-survivalaar erg trots op was. Natuurlijk moest ik het hebben van het lopen want in de hindernissen was ik een klungel maar wel eentje met doorzettingsvermogen. Dat was me m’n hele leven al meegegeven: door hard werken kom je een heel eind. Die opvatting gaat ook in 2014 nog steeds op en probeer ik op de jongste generatie over te brengen.

Dus  nu naar 31 mei j.l. Het was 12 graden toen ik van huis reed op weg naar de rijkelijk van struweel voorziene dreven van De Knipe. Effe omrijden via Mildam en Katlijk om uiteindelijk op de parkeerplaats van de voetbalvereniging te geraken. Ja, je moet je connecties ter plaatse hebben. Om negen uur nog niemand te zien – van degenen die ik moet hebben en dus eerst maar een bakkie koffie gehaald. Erg lekker zeg, dat ging er in als de bekende preek. Het was al tien minuten na de afgesproken tijd en nog was niet ieder aanwezig. Op het grasveld aan de andere kant van de sloot een korte maar gedegen warming-up aan onze bikkels voorgeschoteld. De broertjes Ponsen waren er toen nog steeds niet en ik werd al bang dat ze niet meer zouden komen. Achteraf bleek dat zij dachten dat de wedstrijd op zondag werd gehouden. Stom stom. En dat terwijl zij wel keurig stonden ingeschreven. Joeri, Leffert, Kamiel, Sam en Hildwin waren dat niet maar hadden nog wel de kans gekregen om dat alsnog recht te zetten. Dat lukte deels; Sam en Hildwin  blijkbaar niet want niet gestart. Klokslag tienen gingen onder een aangenaam zonnetje onze beste B’s als eersten weg. Dat begon met slalommen tussen de hekken door en af en toe even languit tijgeren op weg naar een verfrissende duik in een niet zo frisse sloot. Nog even óver het net en ónder de loopplank door en dan via de zompige landerijen naar de andere uitdagende hindernissen. Er was in elk geval voldoende water in het parcours om de verhitte lichamen effectief te koelen; misschien voor sommigen zelfs teveel water. Leffert zag ik met een droog koppie binnenkomen dus koppie onder hoefde dit keer niet. Toen ook na een eigen warming-up onze JSC-A’s waren ‘weggeschoten’ kon ik meteen door naar de finish waar al binnen luttele minuten Gijs als eerste junior van de SVL verscheen. De toen nog te nemen spectaculaire eindhindernis was voor Gijs geen enkel probleem met als resultaat een prima zesde plaats bij de 13-14 jarigen. Ja die Gijs wordt steeds meer het echte beest van Wergea. Met het wegvallen van enkele concurrenten is Gijs plotseling een van de favorieten in het aankomende survivalseizoen want hij blijft dan bij de B’s starten. Doortrainen én heel blijven is het devies. Jauke als altijd gedreven  en Niels als altijd berekenend te werk ontlopen elkaar weinig (nu: 24 seconden) en door elkaar zo op te jutten rollen er goede tijden uit. Zie ook het verslag(je) van Jauke in het kader. Joeri, die nu 2 startgroepen later startte, moet er nog flink aan trekken om bij Jauke en Niels enigszins in de buurt te blijven. Ik weet dat het in hem zit. Wat ik ook zo mooi vond dat Jorn en Rink bijna gelijktijdig aan de bel trokken; het verschil is wel eens groter geweest. Ik ben benieuwd wie van beiden de volgende keer aan het langste eind en als eerste aan de bel trekt.

Elsa was in felle strijd gewikkeld met haar naaste concurrente maar moest vandaag nipt ‘belies jaan’. De run in Harreveld is beslissend. Nog geen halve minuut was het verschil aan de meet tussen Thomas N en Simon. Ook zij zijn nu aan elkaar gewaagd. Datzelfde geldt voor Piter en Leffert; was voorheen het gat tussen deze best mates forever relatief groot, nu was het verschil slechts 7 seconden in het voordeel van de kleinste. Zou dat met training hebben te maken? Ja ook natuurlijk.

Onze voetballende Barteld deed het ook erg goed en ziet zijn prestaties per run beter worden; nog even en hij achterhaald Piter en misschien Leffert ook. Wilco, de gitaarspelende Oentjerker bewees in Havelte al op de goede weg terug te zijn en presteerde nu in en om de Schoterlandsche Compagnonsvaart  conform zijn vermogen hoewel ik denk dat hij veel meer voordeel met zijn lengte kan behalen. Hij hoeft immers minder ver omhoog te klimmen.

Onze bescheiden Kamiel is misschien te inschikkelijk - zou hij echt de concurrentie bij een hindernis uit beleefdheid voor laten gaan of is hij puur aan het genieten c.q. dromen tijdens de run of miste hij zijn runmaatje Jelte teveel? – want zijn nu neergezette tijd zou volgens mij veel sneller moeten zijn. Overigens liep Jelte naar behoren en verwachting en liet na afloop weten geen problemen onderweg te hebben ondervonden. Mooi zo. Ondertussen verscheen Freek bij de eindhindernis. Hij kon nog lachen maar dat verging hem al gauw toen hij halverwege de gevreesde beenklemmen voor zich zag en met verzuurde armspieren zich in het water moest laten vallen. Gelukkig hoefde hij niet weer vooraan te beginnen maar ook zijn tweede en derde poging faalden en tot overmaat van ramp passeerden Rutger en Gilliën hem ook nog eens die wel in een keer de buis naar het waterbassin haalden en daarmee de (koe)bel. De finale poging van Freek – alles of niets – was helaas niet goed genoeg. Dat deed me herinneren aan vorig jaar toen we in Appelscha in het klimbos bezig waren en ik de allerlaatste meter niet meer kon overbruggen….tja maar we waren wel erg nat. Freek, ondanks dat je het bandje hebt ingeleverd moet je de nare ervaringen van dit (leer)seizoen vergeten en je richten op het komende seizoen waarbij je de goede verworven vaardigheden kunt inzetten om zo de kans op behoud van het rode bandje te vergroten. Na dit grove geweld was het de beurt aan Jort die bij de 5 km voor recreanten startte. Door mee te fietsen met grote broer Niels was hij al aardig opgewarmd dus daar zou het niet aan liggen. Het  had inderdaad effect want uiteindelijk was Jort zesde van de 82 gefinishte (meest oudere) recreanten. Een belofte voor de toekomst dus. Zo, nu is zo’n beetje iedereen de revue gepasseerd en sluiten we dit verslag af met de conclusie dat het daar in De Knipe goed was. Die rare naam is voor velen al veel minder vreemd geworden.

Verslag:

Imco van der Wal

trainer JSC wedstrijdgroep

Onze nummer 11 Jauke Stavenga gaat  voor de 11^e plaats